Z Maryją do Nieba Swoimi przeżyciami związanymi z udziałem w Apostolacie Fatimy oraz pielgrzymką do miejsca Objawień Matki Bożej podzielił się z nami Pan Zbigniew Chlebowski ze Świdwina.
Czytając w „Przymierzu z Maryją” wypowiedzi uczestników wcześniejszych pielgrzymek do Sanktuarium w Fatimie wielokrotnie myślałem sobie, jak dobrze byłoby, gdybym i ja mógł tam pojechać. Zaraz jednak przychodziła refleksja, że to nie jest prawdopodobne, by przy tak dłużej ilości Apostołów Fatimy akurat na mnie trafił los. Tym większa była moja radość, gdy się okazało, że jednak jedziemy do Fatimy. Pomyślałem wtedy, że Matka Boża upomniała się o mnie i poprzez Instyutut zaprosiła do Siebie, do miejsca, gdzie Niebo zeszło na ziemię. Wyjazd w październiku 2017 roku na zakończenie roku jubileuszowego był dla mnie i mojej żony, która towarzyszyła mi w podróży, podwójnie radosny. Akurat miesiąc wcześniej, we wrześniu, obchodziliśmy 40. rocznicę zawarcia związku małżeńskiego i w Portugalii mogliśmy podziękować Matce Bożej za te wszystkie lata opieki nad nami.
Ona idzie z nami przez życie od dawna. 25 lat temu zaprosiła naszą rodzinę do Ruchu Szensztackiego. Jest to międzynarodowy ruch apostolski o charyzmacie maryjnym znany w 90 krajach świata. W ruchu Maryja czczona jest jako Matka i Wychowawczyni. Wszyscy członkowie poprzez zawarte z Nią przymierze miłości chcą być świadkami Boga w miejscu, w którym się znajdują – w rodzinie, w pracy, we wspólnocie parafialnej. Gdy u kogoś z Ruchu dzieje się coś złego, gdy ktoś potrzebuje pomocy i wsparcia, mówimy o tym otwarcie i następuje szturm modlitewny do Nieba w danej intencji. Wspomagamy się wzajemnie i to jest wielką wartością tego ruchu. Gdy 7 lat temu ciężko zachorowała moja żona, otrzymaliśmy wówczas wielkie wsparcie od naszych przyjaciół ze wspólnoty.
Z Apostolatem Fatimy zetknąłem się w 2008 roku. Pomyślałem wówczas, że Maryja ponownie zwróciła się do mnie, bym tym razem zaangażował się w dzieło budzenia sumień Polaków. Odpowiedziałem twierdząco na Jej prośbę i tak to moje uczestnictwo w Apostolacie trwa do dziś. Często zastanawialiśmy się nad wyjazdem do Fatimy, bo mocno pragnęliśmy zobaczyć to szczególne miejsce Objawień. Jednakże z różnych przyczyn tych marzeń nie mogliśmy zrealizować, aż do pamiętnego listu z Instytutu informującego o wylosowaniu mnie jako uczestnika pielgrzymki. Ucieszyłem się, że mogę zabrać żonę jako współuczestnika, gdyż ona również jest wielką czcicielką Maryi. W tym miejscu chciałbym podziękować Instytutowi za ten wyjazd, za możliwość poznania tak dużej grupy ludzi zaangażowanych w Apostolat i za wspólnie przeżyty czas w tak wyjątkowym miejscu.
Szczególne wrażenie zrobił na nas Różaniec i procesja ze świecami wokół placu przed Kaplicą Objawień. Idąc za figurą Matki Bożej w wielotysięcznym tłumie wiernych z całego świata, czuliśmy, że uczestniczymy w czymś wyjątkowym, że Maryja idzie razem z nami, że jest tu i teraz, i wstawia się u Boga w intencjach, które z sobą przywieźliśmy. Kiedy się do Niej zwracałem, byłem pewien, że wszystkie moje prośby, uczucia, myśli i sprawy zostaną zaniesione bezpośrednio przed oblicze Boga. Widząc tak ogromną ilość rozmodlonych ludzi, miałem poczucie, że mimo wszystko ten świat nie jest taki zły, ale że wciąż jest wiele osób, które całkowicie zawierzyły się Maryi i z Nią chcą iść drogą do zbawienia.
Podczas pobytu mieliśmy okazję zwiedzić także piękne klasztory w Batalha i Alcobaça ukazujące wielkość i piękno cywilizacji chrześcijańskiej. Ale też zapadły nam w pamięci miejsca, w których urodzili się i wzrastali pastuszkowie: Hiacynta, Łucja i Franciszek. Zobaczyliśmy, w jak ubogich i trudnych warunkach żyli, i to nas szczerze poruszyło, szczególnie w zderzeniu z dzisiejszym narzekaniem wielu z nas na niewygody i problemy. Cieszę się również, że znalazłem się w grupie osób, które zapalały ogromne świece utworzone z przetopionych, maleńkich lampioników nadesłanych przez Korespondentów, którzy za pośrednictwem Instytutu pragnęli zanieść swoje intencje przed oblicze Matki Bożej.
Po czterech intensywnie spędzonych dniach, pełni radości, napełnieni obfitością łask wróciliśmy do domu. Dziś lepiej rozumiemy cel i zaangażowanie ludzi w budowę Apostolatu Fatimy. Również my z większą uwagą włączamy się każdego 13. dnia miesiąca w modlitwę m.in. za naszych Rodaków. Odmawiając tego dnia Różaniec, mam zawsze w pamięci obraz Fatimy, gdyż był to czas ogromnych przeżyć. Niech Wam Bóg błogosławi!
Opracowała: Dorota Matacz‑Bajor
W ich życiu szczególną rolę odegrała pomoc Matki Bożej. Dała im ukojenie w cierpieniu, nadzieję, umocniła relacje z najbliższymi. Dwie Apostołki Fatimy, których wiara wynikająca z rodzinnej tradycji jest żywa, płynie w krwiobiegu codzienności, umacnia i pomaga przetrwać złe chwile. Choć różni je wiek, sytuacja rodzinna i pragnienia, to łączy niezawodna opieka Matki Bożej. Przedstawiamy ich świadectwa.
Ufność w pomoc Matki Bożej jest siłą Anny Męczyńskiej z mazowieckiego Baboszewa, 53-letniej rencistki dotkniętej chorobą, która ograniczyła jej codzienne funkcjonowanie, i jednej z tych Apostołek Fatimy, którą Matka Boża zaprosiła do Swojego sanktuarium w Fatimie.
Już w liceum byłem osobą poszukującą. Diabeł bardzo sprytnie odwodził mnie stopniowo od wiary katolickiej, zaszczepiając we mnie zainteresowanie buddyzmem i hinduizmem. Zafascynowałem się też bioenergoterapią, nie zdając sobie sprawy, że działa tu zły duch, który lecząc nas z choroby, przywiązuje nas do siebie na długo. Z biegiem czasu stałem się tzw. wierzącym-niepraktykującym. Przestałem odczuwać potrzebę chodzenia do kościoła, nie praktykowałem Sakramentów Świętych.
Z radością informujemy, że długoletni Apostoł Fatimy, Pan Stanisław Drzewiecki z Tuliszkowa został uhonorowany przez ks. biskupa Wiesława Meringa medalem „Zasłużony dla Diecezji Włocławskiej”. O Panu Stanisławie pisaliśmy już w 96. numerze „Przymierza z Maryją”. Dziś postanowiliśmy jeszcze wrócić do Tuliszkowa, by wraz z naszym bohaterem cieszyć się z tego wyróżnienia.
