Z Maryją do Nieba Swoimi przeżyciami związanymi z udziałem w Apostolacie Fatimy oraz pielgrzymką do miejsca Objawień Matki Bożej podzielił się z nami Pan Zbigniew Chlebowski ze Świdwina.
Czytając w „Przymierzu z Maryją” wypowiedzi uczestników wcześniejszych pielgrzymek do Sanktuarium w Fatimie wielokrotnie myślałem sobie, jak dobrze byłoby, gdybym i ja mógł tam pojechać. Zaraz jednak przychodziła refleksja, że to nie jest prawdopodobne, by przy tak dłużej ilości Apostołów Fatimy akurat na mnie trafił los. Tym większa była moja radość, gdy się okazało, że jednak jedziemy do Fatimy. Pomyślałem wtedy, że Matka Boża upomniała się o mnie i poprzez Instyutut zaprosiła do Siebie, do miejsca, gdzie Niebo zeszło na ziemię. Wyjazd w październiku 2017 roku na zakończenie roku jubileuszowego był dla mnie i mojej żony, która towarzyszyła mi w podróży, podwójnie radosny. Akurat miesiąc wcześniej, we wrześniu, obchodziliśmy 40. rocznicę zawarcia związku małżeńskiego i w Portugalii mogliśmy podziękować Matce Bożej za te wszystkie lata opieki nad nami.
Ona idzie z nami przez życie od dawna. 25 lat temu zaprosiła naszą rodzinę do Ruchu Szensztackiego. Jest to międzynarodowy ruch apostolski o charyzmacie maryjnym znany w 90 krajach świata. W ruchu Maryja czczona jest jako Matka i Wychowawczyni. Wszyscy członkowie poprzez zawarte z Nią przymierze miłości chcą być świadkami Boga w miejscu, w którym się znajdują – w rodzinie, w pracy, we wspólnocie parafialnej. Gdy u kogoś z Ruchu dzieje się coś złego, gdy ktoś potrzebuje pomocy i wsparcia, mówimy o tym otwarcie i następuje szturm modlitewny do Nieba w danej intencji. Wspomagamy się wzajemnie i to jest wielką wartością tego ruchu. Gdy 7 lat temu ciężko zachorowała moja żona, otrzymaliśmy wówczas wielkie wsparcie od naszych przyjaciół ze wspólnoty.
Z Apostolatem Fatimy zetknąłem się w 2008 roku. Pomyślałem wówczas, że Maryja ponownie zwróciła się do mnie, bym tym razem zaangażował się w dzieło budzenia sumień Polaków. Odpowiedziałem twierdząco na Jej prośbę i tak to moje uczestnictwo w Apostolacie trwa do dziś. Często zastanawialiśmy się nad wyjazdem do Fatimy, bo mocno pragnęliśmy zobaczyć to szczególne miejsce Objawień. Jednakże z różnych przyczyn tych marzeń nie mogliśmy zrealizować, aż do pamiętnego listu z Instytutu informującego o wylosowaniu mnie jako uczestnika pielgrzymki. Ucieszyłem się, że mogę zabrać żonę jako współuczestnika, gdyż ona również jest wielką czcicielką Maryi. W tym miejscu chciałbym podziękować Instytutowi za ten wyjazd, za możliwość poznania tak dużej grupy ludzi zaangażowanych w Apostolat i za wspólnie przeżyty czas w tak wyjątkowym miejscu.
Szczególne wrażenie zrobił na nas Różaniec i procesja ze świecami wokół placu przed Kaplicą Objawień. Idąc za figurą Matki Bożej w wielotysięcznym tłumie wiernych z całego świata, czuliśmy, że uczestniczymy w czymś wyjątkowym, że Maryja idzie razem z nami, że jest tu i teraz, i wstawia się u Boga w intencjach, które z sobą przywieźliśmy. Kiedy się do Niej zwracałem, byłem pewien, że wszystkie moje prośby, uczucia, myśli i sprawy zostaną zaniesione bezpośrednio przed oblicze Boga. Widząc tak ogromną ilość rozmodlonych ludzi, miałem poczucie, że mimo wszystko ten świat nie jest taki zły, ale że wciąż jest wiele osób, które całkowicie zawierzyły się Maryi i z Nią chcą iść drogą do zbawienia.
Podczas pobytu mieliśmy okazję zwiedzić także piękne klasztory w Batalha i Alcobaça ukazujące wielkość i piękno cywilizacji chrześcijańskiej. Ale też zapadły nam w pamięci miejsca, w których urodzili się i wzrastali pastuszkowie: Hiacynta, Łucja i Franciszek. Zobaczyliśmy, w jak ubogich i trudnych warunkach żyli, i to nas szczerze poruszyło, szczególnie w zderzeniu z dzisiejszym narzekaniem wielu z nas na niewygody i problemy. Cieszę się również, że znalazłem się w grupie osób, które zapalały ogromne świece utworzone z przetopionych, maleńkich lampioników nadesłanych przez Korespondentów, którzy za pośrednictwem Instytutu pragnęli zanieść swoje intencje przed oblicze Matki Bożej.
Po czterech intensywnie spędzonych dniach, pełni radości, napełnieni obfitością łask wróciliśmy do domu. Dziś lepiej rozumiemy cel i zaangażowanie ludzi w budowę Apostolatu Fatimy. Również my z większą uwagą włączamy się każdego 13. dnia miesiąca w modlitwę m.in. za naszych Rodaków. Odmawiając tego dnia Różaniec, mam zawsze w pamięci obraz Fatimy, gdyż był to czas ogromnych przeżyć. Niech Wam Bóg błogosławi!
Opracowała: Dorota Matacz‑Bajor
Na łamach naszego pisma staramy się przybliżać sylwetki Apostołów Fatimy. W niniejszym numerze przedstawiamy kolejnych – rozsianych w różnych miejscach Polski, ale połączonych wspólnym celem: propagowaniem kultu Matki Bożej i Jej orędzia dla świata.
Andrzej Zieliński z Włoszczowy koło Lublina w Apostolacie Fatimy jest z żoną Aldoną już szósty rok. Mówi wprost, że od tego momentu ich uwaga skierowała się ku ważniejszym treściom. – Z Apostolatem związałem się trochę w przypadkowy sposób, może miałem jakieś szczęście: w skrzynce na listy znalazłem kartę z Matką Bożą Fatimską, do której dołączona była ankieta zachęcająca do wstąpienia do Apostolatu.
W minionym numerze przybliżyliśmy sylwetki Apostołów, którzy niemal od 10 lat uczestniczą w tym dziele ewangelizacyjnym. Dziś prezentujemy naszym Czytelnikom świadectwo wiary dwudziesto- i trzydziestolatków. Młodzi ludzie – na przekór temu, co twierdzą media głównego nurtu – także mówią „TAK” Maryi. Również oni w dużej mierze zasilają szeregi naszego Apostolatu Fatimy, wprowadzając siłę i dynamikę młodości, zapalając swym przykładem innych.
Ma 26 lat, mieszka w Gorzuchowie, małej miejscowości koło Gniezna. Niedawno skończył studia na kierunku zarządzanie i inżynieria produkcji. Obecnie szuka pracy… Często w takiej sytuacji życiowej załamujemy się, a nawet mamy żal do Boga.
– Ludzie łatwo popadają w zwątpienie, poddają się, rezygnują. Nie tędy droga! Trzeba być konsekwentnym w tym, czego się podejmuje w swoim życiu – mówi Teresa Majerowska, Apostoł Fatimy. Właśnie taka postawa przynosi efekty, a najcenniejszym owocem jest wzrost duchowy. Pozostawanie w Apostolacie z pewnością w tym pomaga.
