Maryja działa w moim życiu Przedstawiamy sylwetkę kolejnego Apostoła Fatimy. Jego historia pokazuje, że powinniśmy się stale modlić o dostrzeżenie i zrozumienie znaków, drogowskazów, jakie stawia w naszym życiu Pan Bóg i Jego wysłannicy. Ich właściwa interpretacja prostuje nasze ścieżki i zbliża do tajemnicy zmartwychwstania.
Dominik Wize, grafik komputerowy ze Słupna koło Radzymina, tak wspomina swoją młodość:
– Kiedyś nie rozumiałem słów Jezusa, że „trzeba się powtórnie narodzić” (J 3, 5–7). Podobnie dzisiaj – młodzi ludzie tego nie pojmują. Ale oni zwyczajnie nie szukają. Trzeba się zwrócić w odpowiednią stronę, rozbudzić w sobie duchowość. Inaczej będą mieli wrażenie, że się czołgają, a nie idą.
Łaska Boża dotknęła pana Dominika podczas pielgrzymki, to był przełom w jego życiu. A zwrócił się w stronę… Maryi.
– Od pięciu lat zachowuję abstynencję papierosową i alkoholową. Widzę tu konkretne wsparcie Maryi, bo zaczęło się to w Loreto. Matka Boża zaprowadziła mnie do Jezusa; zrozumiałem swoją religię, swoją wiarę. A pojechaliśmy tam z żoną, aby uprosić łaskę potomstwa, było bowiem kilka przypadków, że rodziny bezdzietne otrzymały takie błogosławieństwo. Żadne in vitro w naszym przypadku nie wchodziło w rachubę. Ale działanie Boga było zupełnie inne: uświadomiłem sobie, że mój nałóg jest problemem mojego życia, niszczy moje małżeństwo, a żona cierpi przeze mnie, więc muszę się zmienić. Pogodziliśmy się ponadto z brakiem dzieci, zrozumieliśmy, że taka jest wola Boga. Przestało to dla mnie być ciężarem.
Staram się pogłębiać swoją duchowość, czytam broszury, które otrzymuję w ramach Apostolatu Fatimy, cały czas nie mogę się rozstać z książką „O naśladowaniu Chrystusa” Tomasza à Kempis…
W życiu nie ma przypadków, są tylko znaki – tak też pan Dominik odczytuje fakt, że kościół pw. Matki Bożej Fatimskiej stoi na jego rodzinnej ziemi:
– Moja siostra, katechetka, osoba bardzo głęboko wierząca, przekazała zakonowi michalitów ziemię, którą odziedziczyła po mamie; powstał na niej kościół pw. Matki Bożej Fatimskiej, tuż obok mojego domu. To było votum za ocalenie mnie i czterech sióstr po tym, jak ojciec umarł w 1962 roku. Miałem wówczas 6 lat, a najmłodsza siostra 2,5 roku. Mama resztę życia poświęciła nam, zmarła w 1993 r. Wierzę w to, że Maryja działa w moim życiu. Jest wiele na to znaków. Przez całe życie zresztą czułem kontakt z Matką Bożą, to do niej zawsze się zwracałem.
Jestem z pokolenia JPII, urodziłem się w 1956 roku i miałem szczęście przygotowywać baner „Żołnierze AK z rodzinami” pisany solidarycą, pokazany na prywatnej audiencji u Ojca Świętego w 1983 roku oraz ręcznie pisany list, który był wręczony bł. Janowi Pawłowi II w 1991 roku na spotkaniu z młodzieżą w Częstochowie.
Swoimi przeżyciami związanymi z udziałem w Apostolacie Fatimy oraz pielgrzymką do miejsca Objawień Matki Bożej podzielił się z nami Pan Zbigniew Chlebowski ze Świdwina.
Czytając w „Przymierzu z Maryją” wypowiedzi uczestników wcześniejszych pielgrzymek do Sanktuarium w Fatimie wielokrotnie myślałem sobie, jak dobrze byłoby, gdybym i ja mógł tam pojechać. Zaraz jednak przychodziła refleksja, że to nie jest prawdopodobne, by przy tak dłużej ilości Apostołów Fatimy akurat na mnie trafił los. Tym większa była moja radość, gdy się okazało, że jednak jedziemy do Fatimy.
Dwie kobiety. Dzieli je wiele – wiek, miejsce zamieszkania, bagaż doświadczeń. Łączy – głęboka wiara w Boga, udział w Apostolacie Fatimy i przekonanie, że nic w życiu nie dzieje się przypadkiem.
Panią Michalinę Jawor z Brzeszcz (71 l.) poznałam podczas pielgrzymki do Fatimy w maju 2007 roku. Pamiętam jak bardzo przeżywała ten wyjazd. Do końca nie mogła uwierzyć, że leci do miejsca objawień Matki Bożej. Rok wcześniej w skrzynce pocztowej znalazła ulotkę z wizerunkiem Maryi i propozycją przystąpienia do Apostolatu Fatimy. – Postanowiłam odpowiedzieć na Wasz apel.
Życie każdego z nas to i radości, i trudy. Również i ja mam to codziennie. Czytam wszystkie świadectwa Apostołów Fatimy, a pisząc swoją historię, jeszcze bardziej poczułam, że jestem dużej apostolskiej rodzinie. Misją Instytutu Ks. Piotra Skargi jest zwycięstwo Niepokalanego Serca Maryi – tak to widzę i czuję. Nad tym pracujecie i ja to wspieram. Jestem dumna z tego, że jestem Apostołem Fatimy, że należę z Wami do Jej „drużyny”.
