Utrata pracy, nagła choroba, śmierć bliskiej osoby – życie często nie szczędzi im bolesnych momentów. Łatwo wówczas o zwątpienie, niezgodę a nawet bunt. Oni jednak wybierają inną drogę – zawierzają swój życie Matce Bożej. To ona przez swoje wstawiennictwo pomaga im pokonywać trudności życiowe, Dziś prezentujemy sylwetki kolejnych Apostołów Fatimy, którzy zaufali Maryi.
- Od kiedy pamiętam, Najświętsza Panna była obecna w mim życiu – wspomina Teresa z Mrągowa.
- Stało się tak za sprawą mojej świętej pamięci mamy, która podczas niedzielnej Mszy Świętej w mojej intencji, ofiarowała mnie jako niemowlę Matce Bożej w opiekę. Pomoc Maryi odczuwam na kadm kroku: Ona wysłuchuje moich próśb, pociesza mnie w cierpieniu, pomaga wyjść z kłopotów. To za jej pośrednictwem Swym miłosierdziem obdarza mnie Bóg. Z jej miłości czerpię z całą rodziną. Pod jej obronę oddaję się w codzienne modlitwie – dodaje.
- Matka Boża Fatimska pomaga mi w pokonywaniu codziennych trudności związanych z moją chorobą. 5 lat temu zmarła moja mama, która była mi podporą. Teraz radzę sobie sam głównie dzięki modlitwie – wyznaje Krzysztof Smoleński z Rzeszowa.
Także Zdzisław Skrzynecki z Dębicy wiele zawdzięcza Maryi: - Zawsze w trudnych momentach jestem blisko Matki Bożej, modląc się o jej pomoc. Moje życie układało się różnie. Traciłem pracę, ale w miarę szybko znajdowałem nową. Skończyłem studia zaoczne. W moi małżeństwie (w tym roku obchodzimy z żoną 30. Rocznicą) były gorsze i lepsze dni. Teraz jest dobrze za sprawą Matki Bożej i świętych patronów. Bez Jej pomocy byłoby jednak ciężko…
Nasi rozmówcy zwracają uwagę na ważną rolę Apostolatu Fatimy. – Wcześniej miałam pewien niedosyt. Nie potrafiłam do końca dziękować za wszystkie łaski i nieskończoną miłość – mówi Teresa Zera. – Ucieszyłam się, gdy wyjęłam ze skrzynki pocztowej broszurkę zachęcającą do członkostwa w Apostolacie Fatimy. Pomyślałam, że dzięki temu będę mogła głębiej uczestniczyć w życiu religijnym. Od tego czasu „Przymierze z Maryją” stało się moją lekturą. Tu znajduję odpowiedzi na pytania dotyczące historii Kościoła, chrześcijaństwa czy żywotów świętych. Dzięki Apostolatowi nauczyłam się rozważania tajemnic Różańca i Drogi Krzyżowej. Poznałam też Dzienniczek św. Siostry Faustyny, zaczęłam odmawiać Koronkę do Miłosierdzia Bożego. Jestem dumna z członkostwa w Apostolacie. Dzięki niemu mogę być bliżej Maryi – zapewnia.
- Wiara i przynależność do Apostolatu pozwalają mi pokonywać trudności życiowe. Nigdy nie wstydziłem się swojej wiary, a czytanie czasopism i książek katolickich umacnia mnie w pielgrzymowaniu do wieczności – wyznaje Zdzisław Skrzynecki
Równo 15 lat temu przy Instytut Ks. Piotra Skargi powstał Apostolat Fatimy – duchowa rodzina gromadząca się wokół Orędzia Matki Bożej, przekazanego ponad sto lat temu trojgu pastuszkom w portugalskiej Fatimie. Początkowo kilkaset osób oddanych głoszeniu tego Orędzia zaczęło wspierać Instytut regularnymi datkami i modlitwą.
Jedną z pierwszych osób, które odpowiedziały na to wezwanie Maryi, jest Pani Marianna Nowak z Płocka. Zadzwoniliśmy do niej, aby chwilę porozmawiać i pogratulować niesamowitej wytrwałości w głoszeniu przesłania Fatimskiej Pani.
Przedstawiamy sylwetkę kolejnego Apostoła Fatimy. Jego historia pokazuje, że powinniśmy się stale modlić o dostrzeżenie i zrozumienie znaków, drogowskazów, jakie stawia w naszym życiu Pan Bóg i Jego wysłannicy. Ich właściwa interpretacja prostuje nasze ścieżki i zbliża do tajemnicy zmartwychwstania.
Dominik Wize, grafik komputerowy ze Słupna koło Radzymina, tak wspomina swoją młodość: – Kiedyś nie rozumiałem słów Jezusa, że „trzeba się powtórnie narodzić” (J 3, 5–7). Podobnie dzisiaj – młodzi ludzie tego nie pojmują. Ale oni zwyczajnie nie szukają. Trzeba się zwrócić w odpowiednią stronę, rozbudzić w sobie duchowość. Inaczej będą mieli wrażenie, że się czołgają, a nie idą.
Gdyby jeszcze kilka lat temu ktoś mi powiedział, że zaangażuję się w Apostolacie Fatimy, uznałabym to za mało prawdopodobne. Tak jednak ułożyło się moje życie, że dziś jestem wśród osób wspierających to dzieło i trudno mi sobie wyobrazić, żeby mogło być inaczej – mówi Anna Kundzicz z niewielkiej miejscowości pod Tarnowem. Dziś przedstawiamy jej świadectwo.