Z Bożą pomocą przetrwam wszystko Dwie kobiety. Dzieli je wiele – wiek, miejsce zamieszkania, bagaż doświadczeń. Łączy – głęboka wiara w Boga, udział w Apostolacie Fatimy i przekonanie, że nic w życiu nie dzieje się przypadkiem.
Gdy przychodzą trudne chwile…
Panią Michalinę Jawor z Brzeszcz (71 l.) poznałam podczas pielgrzymki do Fatimy w maju 2007 roku. Pamiętam jak bardzo przeżywała ten wyjazd. Do końca nie mogła uwierzyć, że leci do miejsca objawień Matki Bożej.
Rok wcześniej w skrzynce pocztowej znalazła ulotkę z wizerunkiem Maryi i propozycją przystąpienia do Apostolatu Fatimy. – Postanowiłam odpowiedzieć na Wasz apel. Szybko przekonałam się, że jesteście organizacją, która bardzo wiele dobrego robi. Wasza aktywność, przesyłane upominki, wydawnictwa, a nade wszystko moje ukochane „Przymierze z Maryją” wyrwały mnie ze swoistego letargu, w którym trwałam po śmierci bliskich, i pozwoliły uwierzyć, że jeszcze coś dobrego mogę zrobić, że jestem komuś potrzebna – tak pani Michalina wspomina pierwsze kontakty z Apostolatem Fatimy. I dodaje, że po tylu latach zaangażowania w to dzieło, najważniejsze jest dla niej poczucie wspólnoty i więzi modlitewnej. – Gdy przychodzą trudne chwile, mam świadomość, że nie jestem sama, że w mojej intencji modlą się inni Apostołowie czy siostry klauzurowe. Lżej jest wtedy znieść chorobę, cierpienie. Wiem, co mówię, gdyż przez dwa lata zmagałam się z poważnymi dolegliwościami zdrowotnymi i poczucie, że jestem pod opieką Matki Bożej Fatimskiej oraz że ktoś mnie modlitewnie wspiera, pozwoliły mi odzyskać formę i wrócić do pełni sił. Jestem szczęśliwa, że należę do Apostolatu i że swą modlitwą mogę również wspomóc kogoś, kto jej w danej chwili szczególnie potrzebuje – zapewnia.
Odzyskałam prawdziwą wolność
Niespełna rok temu 24-letnia Agnieszka Dąbrowska z Mikołowa natknęła się na broszurkę dotyczącą Instytutu Ks. Piotra Skargi. Szczególną uwagę zwróciła na zawarty w niej opis książki Fatima. Orędzie tragedii czy nadziei?, którą postanowiła zamówić. – Byłam pod ogromnym wrażeniem tej lektury, zaczęłam bliżej interesować się Orędziem Fatimskim i to skłoniło mnie do zaangażowania się w Apostolat Fatimy. Dziś jestem szczęśliwa, że mogę być w tej wspólnocie. Traktuję to jako dar od Boga, który został mi dany w dobrym momencie mojego życia. To mnie mobilizuje do codziennej, wytrwałej modlitwy za siebie i bliźnich. Świadomość, że spoczywa na mnie choćby mała odpowiedzialność za drugiego człowieka, nadaje sens mojemu życiu.
Pani Agnieszka, zanim trafiła do Apostolatu Fatimy, przeszła niełatwą drogę. – Od najmłodszych lat byłam bardzo blisko związana z Kościołem. Obok niedzielnej Mszy Świętej z radością uczestniczyłam w nabożeństwach majowych, różańcowych, Drodze Krzyżowej. Jako nastolatka przeżyłam jednak kryzys wiary. Przestałam się modlić, chodzić na Msze. Nie znalazłam wówczas nikogo w swoim otoczeniu, kto wyciągnąłby do mnie pomocną dłoń i upomniał: „dziewczyno, robisz źle”. Mnie zaś wydawało się, że ta „wolność”, którą zyskałam – brak obowiązków, brak zakazów – będzie drogą do osiągnięcia szczęścia. Nic bardziej błędnego. Wprawdzie mogłam robić, co chciałam, ale z dnia na dzień odczuwałam coraz większą pustkę, z którą nie mogłam sobie poradzić. Imprezy, używki zabijały sumienie na chwilę, gdy zaś zostawałam sama, nie mogłam z sobą wytrzymać. To było piekło. Trwało kilka lat. Były momenty, gdy bardzo pragnęłam pójść do kościoła, pomodlić się, jednak jakaś siła odciągała mnie od tego zamiaru – opowiada z przejęciem.
Przełom nastąpił w styczniu ubiegłego roku, gdy po wielu latach przystąpiła do sakramentu pokuty.- Od tego czasu w moim życiu wszystko zaczęło się układać. Jestem szczęśliwa, że ponownie zostałam dotknięta łaską wiary i odzyskałam prawdziwą wolność, choć bycie świadkiem Chrystusa w dzisiejszym świecie nie jest proste. Sama doświadczam wielu przykrości ze strony dawnych znajomych, którzy drwią z mojej wiary. Modlę się za nich i konsekwentnie robię swoje, nie rezygnując ze swych przekonań. Wiem, że z Bożą pomocą przetrwam wszystko – mówi z przekonaniem pani Agnieszka.
Swoimi przeżyciami związanymi z udziałem w Apostolacie Fatimy oraz pielgrzymką do miejsca Objawień Matki Bożej podzielił się z nami Pan Zbigniew Chlebowski ze Świdwina.
Czytając w „Przymierzu z Maryją” wypowiedzi uczestników wcześniejszych pielgrzymek do Sanktuarium w Fatimie wielokrotnie myślałem sobie, jak dobrze byłoby, gdybym i ja mógł tam pojechać. Zaraz jednak przychodziła refleksja, że to nie jest prawdopodobne, by przy tak dłużej ilości Apostołów Fatimy akurat na mnie trafił los. Tym większa była moja radość, gdy się okazało, że jednak jedziemy do Fatimy.
Czy można lubić „pana od matematyki” albo „pana od fizyki”, uczącego najtrudniejszych i najbardziej nielubianych szkolnych przedmiotów?
Oczywiście, że można, ale tylko pod warunkiem, że jest przynajmniej w połowie tak dobrym nauczycielem, jak blisko 80-letni Pan Stanisław Drzewiecki z Tuliszkowa – jeden z naszych wspaniałych Apostołów Fatimy. Przepracował w 28 szkołach ponad 50 lat i mimo przejścia na emeryturę, wciąż pomaga młodzieży, szczególnie tej trudniejszej i tym, których nie stać na korepetytora.
Na łamach naszego pisma staramy się przybliżać sylwetki Apostołów Fatimy. W niniejszym numerze przedstawiamy kolejnych – rozsianych w różnych miejscach Polski, ale połączonych wspólnym celem: propagowaniem kultu Matki Bożej i Jej orędzia dla świata.
Andrzej Zieliński z Włoszczowy koło Lublina w Apostolacie Fatimy jest z żoną Aldoną już szósty rok. Mówi wprost, że od tego momentu ich uwaga skierowała się ku ważniejszym treściom. – Z Apostolatem związałem się trochę w przypadkowy sposób, może miałem jakieś szczęście: w skrzynce na listy znalazłem kartę z Matką Bożą Fatimską, do której dołączona była ankieta zachęcająca do wstąpienia do Apostolatu.
