Artykuły

Kiedy jako dziewiętnastoletnia dziewczyna Helena Kowalska, późniejsza święta siostra Faustyna, przyjechała do Warszawy, by na polecenie Boże wstąpić do klasztoru, wysiadła z pociągu i zdała sobie sprawę, że znalazła się zupełnie sama w środku nieznanego miasta. Przyszło jej wtedy na myśl jedno westchnienie: Maryjo, prowadź!

Zginął w wypadku samochodowym na polskich Kresach w służbie Pani Fatimskiej – na terenach, na których „rycerstwo spod kresowych stanic” przed wiekami odpierało ataki wrogich wojsk i strzegło granic Rzeczypospolitej i jednocześnie cywilizacji chrześcijańskiej.

W XX w. dwie portugalskie kobiety otrzymały misję doprowadzenia do szczególnego uhonorowania Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny. Pierwsza, Łucja dos Santos z Fatimy – miała przekazać życzenie, żeby Niepokalanemu Sercu poświęcono Rosję. Wciąż mniej znanej, Alexandrinie Marii da Costa Pan Jezus przekazał, by Sercu Jego Matki poświęcony został cały świat.

Hiacynta widząc przed sobą klęczącą kobietę, zasmuciła się. I wzięła ją za drżące ręce, aby jej pomóc wstać. Ale widząc, że nie potrafi, uklękła również i zmówiła z tą kobietą jedno Zdrowaś…, poprosiła ją, aby wstała, bo Matka Boża na pewno ją wyleczy.

Objawienia Fatimskie były jednym z najbardziej spektakularnych znaków Bożej obecności w historii. Mimo to ludzkość często ignoruje Boże wezwania, domagając się nowych cudów. Dlaczego tak się dzieje?

W ostatnich dwóch stuleciach Matka Boża wielokrotnie objawiała się światu. Dlaczego Maryja była tak aktywna właśnie w XIX i XX wieku?